Micha de Winter

Als hoogleraar Pedagogiek aan de Universiteit Utrecht pleit Micha de Winter voor hoop en optimisme in opvoeding en onderwijs. Op 31 mei 2017 gaf hij aan de UU zijn inspirerende afscheidscollege Pedagogiek over hoop, dat in het Jimmy’s boek al werd geciteerd. Micha is niet zomaar een docent, hij publiceerde een groot aantal boeken en artikelen in zijn vakgebied. Ook adviseerde hij het ministerie van VWS over jeugd- en gezinsbeleid en opvoedingsvraagstukken. Als dat nog niet indrukwekkend genoeg was, is hij daarnaast ook nog 11 jaar kroonlid geweest van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (een adviesorgaan van de regering en het parlement.

Maar goed, om de terugkoppeling naar het huidige onderwerp te verduidelijken zullen we even het citaat uit het boek er weer bij pakken:

“Hoe je het ook wendt of keert, wij zijn in onze tijd wel heel erg doorgeslagen naar het problematiseren, erger nog, naar het medicaliseren van afwijkingen. Wat doet het met je als je op jonge leeftijd al te horen krijgt dat je ADHD ‘ hebt’ , of een oppositionele gedragsstoornis? Biedt die categorisering hoop, of nestelt die zich als het ware in je zelfbeeld? Ik vind dat wij in deze tijd kinderen te snel en veel te makkelijk opsluiten in hun tekortkoming. Luister naar deze moeder, onlangs in de krant: “nu de juf weet dat onze zoon zich in het autistische spectrum bevindt, behandelt zij hem ineens anders. En als de voetbalclub zou weten welk label hij heeft, moet hij er vanaf. Kinderen gaan zich naar de diagnose gedragen, kortom: hadden we hem maar nooit laten testen…”

In een interview benadrukte Micha het belang dat we weer gaan normaliseren. Met normaliseren bedoelde hij in deze zin dat we onderkennen dat mensen sterk van elkaar verschillen. De verschillen, het anders zijn, is niet per definitie een probleem. Dat sommigen heel anders zijn dan anderen kan beslist een probleem zijn, maar dat betekent niet dat je er dan meteen een stempel op moet plakken en medicijnen moet gaan slikken. Hierbij schetst Micha een voorbeeld van een kind dat minder snel leert lezen. Dat het kind minder snel leert lezen betekent niet gelijk dat er sprake is van dyslexie: je hebt gewoon kinderen die minder snel leren lezen. Oftewel, dat mensen ergens in afwijken van standaard gemiddelden is geen directe rechtvaardiging voor het een ‘probleem’ te noemen of een stempel op te drukken. 

Verschillen tussen mensen zijn niet per definitie problematisch, en de stigmatisering van iets bestempelen als problematisch kan belemmerend zijn in de identiteitsontwikkeling van jongeren. Bij Jimmy’s doen wij er daarom alles aan om verschillen iemand niet te laten definiëren en te kijken naar de persoon als geheel.

Benieuwd naar het volledige afscheidscollege van Micha de Winter? Lees ‘m dan hier: https://files.fss.uu.nl/publicaties/Afscheidscollege-Micha-de-Winter-mei-2017.pdf
Als je meer geïnteresseerd bent in het interview met Micha over de etikettering van kinderen, kun je deze hier lezen: http://www.hugopinksterboer.com/download2/interview%20Micha%20de%20Winter.pdf